Του Πάνου Λάμπρου
Διαβάζω προσεχτικά τις αιτιάσεις φίλων από τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, οι οποίοι μας ζητούν να μην ασχολούμαστε με τα… δικά τους. Αναρωτήθηκα, λοιπόν, αν έχουν δίκιο. Έχουμε κι εμείς τα δικά μας.
Πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου και να καταλήξω ότι μπορεί να έχουν και ένα δίκιο οι άνθρωποι, μάθαμε ότι με απόφαση προέδρου, άντε και ΕΓ, κλείνει το καθημερινό φύλλο της εφημερίδας “Αυγή”.
Αρχικά είπα “δικό τους είναι το πρόβλημα”. Όπως δικό τους είναι ότι τα όργανά τους δεν έχουν ακόμα συνεδριάσει, δικό τους το “μαύρο χρήμα”, δική τους η αποπαρασίτωση, δικό τους ο “τοξικός λόγος”, ο “αυριανισμός”, οι δεξιές νεοφιλελεύθερες προσεγγίσεις, οι καριέρες που τελειώνουν και οι καριέρες που αρχίζουν. Ή μήπως όχι;
Νομίζω όμως, ό,τι αν κάτι μας αφορά, όπως άλλωστε και χιλιάδων άλλων πέρα από εμάς, είναι η ιστορία της αριστεράς, η διαδρομή, οι αγώνες και οι ιδέες της. Συνεπώς, ουδείς δικαιούται να μας ζητά να σιωπάσουμε.
Αποδέχομαι ότι έχουμε κι εμείς ευθύνες. Οι κωμικοτραγικές εξελίξεις στον “δικό του ΣΥΡΙΖΑ”, μας αγγίζουν. Όχι επειδή νιώθουμε ακόμα συγγένεια -η περίοδος του πένθους έληξε-, αλλά γιατί ξέρουμε ότι η κατάληξή του δεν ήταν νομοτέλεια.
Έχουμε ευθύνες γιατί τα σημάδια τα είχαμε δει.
Γιατί δεν φωνάξαμε όσο έπρεπε και όταν έπρεπε.
Γιατί δεν καταφέραμε να αποτρέψαμε τη βίαιη μετάλλαξη, που ερχόταν με φόρα.
Γιατί ίσως να είχαμε την αυταπάτη ότι κάποιες κινήσεις είχαν σχέση με ελιγμό, τακτική και όχι με στρατηγικές επιλογές.
Ο “δικός του ΣΥΡΙΖΑ”, όμως, θέλει να τελειώνει (και επί του συμβολικού) με ότι έχει σχέση με την αριστερά. Το λεφτ ήταν αχρείαστο, η Αυγή είναι η ζωντανή ιστορία της αριστεράς, ο Μίμης Δαρειώτης (συγγνώμη Μίμη για την αναφορά στο όνομά σου γιατί δεν ξέρουμε τι θα έλεγες σήμερα) ήταν και είναι σύμβολο εντιμότητας για πολλούς και πολλές από εμάς.
Δεν χαίρομαι για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Δεν νιώθω δικαίωση. Αισθάνομαι λύπη. Αισθάνομαι, κυρίως, την ανάγκη -έστω και κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες- να μιλήσουμε και να εργαστούμε για ένα νέο όραμα, για την ανασύνθεση και την ενότητα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς. Για να επανέλθουν ορμητικά οι ιδέες της κοινωνικής απελευθέρωσης. Μακριά και πέρα από αναπαλαιώσεις και δήθεν κεντρώες λύσεις.
Ναι, η υπόθεση της αριστεράς μας αφορά.
