Γράφει η Μαρία Κ.
Πρωινός περίπατος στην πλατεία για ένα γρήγορο περπάτημα το πρωί . Η άσκηση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Κι ύστερα στο φούρνο να πάρω μια φραντζόλα ζεστό ψωμί.
Καθώς ανηφορίζω σταματάω απότομα όταν βλέπω τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ να κάθεται στο καφενείο. Πλησιάζω κοντά του ,”Καλημέρα Papa!”, μου χαμογελάει και μου κάνει ένα νεύμα να καθήσω μαζί του.
Στο τραπέζι του ένα ποτήρι με λευκό υγρό. “Εγώ ένα σκέτο ελληνικό θα πιώ παρακαλώ!”
“Papa με όλο το θάρρος, τι πίνεις;” τον ρωτάω.
“Γάλα καρύδας με μέλι” μου απαντάει “Μα” πάω να πω και με κόβει απότομα. “Πάντα μου άρεσε το γάλα, το αλκοόλ μου προκαλεί αηδία”.
Έχω μείνει άναυδη. Του προσφέρω ένα τσιγάρο. “Ευχαριστώ αλλά το έχω κόψει, κι αυτό και το κυνήγι, δεν κυνηγάω πια”
Καπνίζω εγώ, για να συνέλθω απ’ αυτό που άκουσα. Με κοιτάζει στα μάτια. “Να το κόψεις” μου λέει. “Εντάξει θα προσπαθήσω”.
“Πάμε την Κυριακή για ψάρεμα; τι λες; “τον ρωτάω σαστισμένη.
“Δεν την αντέχω την θάλασσα κι όλη αυτή την περιπέτεια, προτιμώ να πάω στην εκκλησία, να ηρεμήσει η ψυχή μου”.
“Φίλε τι λέει ο άνθρωπος” λέω από μέσα μου. “Δεν είσαι εσύ” του λέω.
“Νομίζεις κι εσύ ότι ζούσα μια ζωή γεμάτη καταχρήσεις, όπως όλοι. Κάνεις λάθος! Την έχω επινοήσει”.
Κάνει νόημα να πληρώσει. Ακουμπάει το χέρι του στον ώμο μου, με χαιρετάει και φεύγει μ’ ένα ποδήλατο.
Απάτη;
Σηκώνομαι απ’ την θέση μου και περπατάω προς το σπίτι με βήμα ταχύ. Δεν απαντάω στις καλημέρες. Μπαίνω μέσα, πετάω το ψωμί στο τραπέζι και βάζω τις φακές να βράσουν.
Κάνει κρύο, θα ανάψω το τζάκι. Στέκομαι στην βιβλιοθήκη, αρπάζω “Το γέρο και την θάλασσα”, το πετάω για προσάναμμα. Κάθομαι στη πολυθρόνα, ανάβω τσιγάρο και βάζω ένα ρούμι. Άσπρο πάτο P
