Η ομιλία του Δημήτρη Χατζησωκράτη, μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του Σύριζα, στο 4ο συνέδριο του κόμματος του. Οι επισημάνσεις είναι του ιδίου.
Προγραμματίζαμε αυτό το τριήμερο να ασχολούμασταν αποκλειστικά με την παραπέρα επεξεργασία των θέσεων, και προ πάντων με την επικέντρωσή μας στην κρισιμότητα των ευρωεκλογών του Ιουνίου.
Στον στόχο της ενίσχυσης στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και στην Ε.Ε. όλων των αριστερών- προοδευτικών δυνάμεων, προκειμένου να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά τα μεγάλα επίδικα των καιρών.
Όμως οι ραγδαίες εξελίξεις που βιώσαμε την τελευταία βδομάδα στο επίπεδο της κορυφής του κόμματος, και προπάντων, την μέρα της έναρξης του Συνεδρίου, από τα πράγματα και επί της ουσίας, δεν θα μας επιτρέψει να βελτιώσουμε τις θέσεις πάρα πέρα. Ας ήταν μόνο αυτό.
Είμαστε μπροστά στην πρόταση του Προέδρου για τις 4πλές εκλογές. Πάμε λοιπόν για τις εκλογές στα τέλη του επόμενου μήνα. Δεν μας χρειάζονταν στη συγκυρία αυτή. Όλοι/ες το είχαμε τονίσει για την εκλογή της ΚΕ. Πόσο μάλλον! Όμως πλέον είναι και αναγκαίες και αναπόφευκτες.
Κατ΄ αρχάς, επειδή συνηθίζω να λέω την άποψή μου χωρίς μισόλογα. Δεν μου άρεσε η αποστροφή του Στέφανου Κασσελάκη: «Βρείτε μου, Βρείτε μου έναν αντίπαλο και πάμε;» Τί σημαίνει αυτό, πέρα από μια ακραία έκφραση του υπέρ-εγώ;
Οι προεδρικές εκλογές δεν είναι μονομαχία στο Ελ Πάσο! Οι ανθυποψήφιοι/ες δεν είναι αντίπαλοι.
Πάμε λοιπόν στις 4πλές εκλογές. Με την ομόθυμή μας θέληση ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ να γίνει ξανά μεγάλο κόμμα. Με ισχυρή ηγεσία, αλλά και δημοκρατική λειτουργία. Με σεβασμό στα μέλη, με σεβασμό στο καταστατικό και τα όργανα του κόμματος. Με βούληση να θέσουμε το Εμείς πάνω από το Εγώ. Με σοβαρότητα και αξιοπιστία στη κοινωνία.
Ως μέλος του κόμματος θα επιθυμούσα σε κάθε περίπτωση ο νέος/α πρόεδρος του κόμματος να μην υποκύπτει ή να μη θάλπει αυτή την ακατάπαυστα επαναλαμβανόμενη έκφραση: «Άλλαξε τα όλα πρόεδρε – ναι θα τα αλλάξω όλα»
Ήδη από το 1963, μετά την εξαίρετη ταινία του Λουκίνο Βισκόντι, ο Γατόπαρδος, ήλθε στην επιφάνεια η εμβληματική πλέον φράση του Λαπεντούζα, όπου ο νεαρός Τανκρέντι Φαλκονέρι λέει στον θείο του Πρίγκιπα ντι Σαλίνα, «αν θέλουμε να μείνουν όλα όπως είναι, τότε πρέπει όλα να αλλάξουν». Γι’ αυτό έκτοτε, στην εφαρμοσμένη πολιτική, αποφεύγονται τέτοιες επαναλήψεις κυρίως γιατί είναι άκρως αποπροσανατολιστικές, γιατί στην ουσία στερούνται πολιτικού νοήματος. Νόημα έχει: Τι συγκεκριμένο θέλεις να αλλάξει. 1, 2, 3 Σε ποιά κατεύθυνση; Πώς; Με ποιά μέσα;
Υπάρχουν ιδέες; Αυτές να κατατίθενται στο τραπέζι, να περάσουν από τη βάσανο του οργανωμένου διαλόγου. Αλλιώς σύνθημα, σύνθημα, σύνθημα…
Θα ήθελα επίσης να μην ενδίδει στο αδιάκοπο κυνήγι της ατάκας, που όταν μάλιστα επαναλαμβάνεται συνεχώς, ωθεί στην σκέψη ότι εδώ υπάρχει και ένα πολιτικό νόημα. Για να είμαι σαφής δεν συμφωνώ με τη χρήση του αδιαμεσολάβητου. Εκφράζεται όχι απλώς η επιθυμία του ηγέτη της ευθείας επικοινωνίας με τα μέλη της βάσης του κόμματος, ή και ακόμη περισσότερο με τους άλλους πολίτες, που είναι άλλωστε και ευκταία. Υποδηλώνεται ευθέως η βούληση της εγκαθίδρυσης της σχέσης ηγέτη με τον λαό, να βάλω και το του;. Και το κόμμα; Οι ΟΜ, που αποτελούν το συλλογικό υποκείμενο; Δεν είναι αυτές οι Οργανώσεις, τα ίδια τα μέλη καθένα/μία ξεχωριστά και όλοι μαζί που διαμεσολαβούν, επικοινωνούν τις θέσεις του κόμματος, ακούν και αντλούν σε μια σχέση αμφίδρομη με τους πολίτες;
Γιατί είμαι εγώ ο ηγέτης, ο μόνος που υποστασιοποιώ αποκλειστικά το σύνολο του όλου κομματικού πλέγματος; Σε μια τέτοια προσέγγιση προφανώς και η λογοδοσία σε κάθε μορφής όργανο δεν εμπεριέχεται…
Και σε άλλα τέτοια ζητήματα θα προτιμούσα να επεκτείνονταν η ομιλία μου. Η κλεψύδρα όμως…
Κλείνοντας θα ήθελα να υπογραμμίσω και ένα αυτονόητο ελπίζω. Θα πάμε στις εκλογές όπως κάναμε το ’22 και το Σεπτέμβριο του ’23. Με την αυτοπρόσωπη παρουσία μας.
Και να καταλήξω με μια ευχή: Και μετά τις 4πλές εκλογές και στις εκλογές του Ιουνίου να είμαστε όλοι/ες παρόντες και παρούσες .
Εγώ θα είμαι!
